A SONG THAT I OFTEN HEAR ON THE RADIO
Sinds januari 2011 ben ik werkzoekende, werkeloos, in-between-jobs of hoe je het ook wilt noemen en daardoor verzeild geraakt in de malle molen van baan zoekerij en sollicitatie-perikelen. Het is een ware achtbaan dwars door Alice haar Wonderland. In die wonderbaarlijke kosmos flaneer ik als volleerd Liesje compleet met rode high-heels van de ene verwondering naar de andere.
Zo was daar het moment waarop ik via email kon lezen "dat aanstaande vrijdag de 2e ronde gesprekken met de kandidaten plaats vindt", terwijl ik nog zat te wachten op een reactie of ik door was naar de 1e ronde. Aii.. zorgvuldigheid wordt ernstig onderschat.
Tweedle-Dum en Tweedle-Dee zijn al die reacties gericht aan de heer Buter, mevrouw Butter, de heer Mevrouw of mevrouw De Heer. Hetzelfde geldt voor de vacatures die nog steeds online staan, terwijl de functie al is ingevuld en natuurlijk al die vacatures die alles behalve kans op een baan waren, want ze zochten een vrijwilliger. HRM wordt ernstig onderschat. Ondertussen stiefel ik door, verschiet af en toe van kleur, probeer de zonnige kant van deze momenten te grijpen en vooral om niet te verdrinken in mijn eigen tranen want die deurknop ben ik al voorbij.
Gaandeweg dit pad kom ik een aantal keren de kolderkat tegen. Eerst in de gedaante van een oude werkgever, die mij zonder blikken of blozen verhindert in het krijgen van een nieuwe baan, omgeven door mistige flarden van officieuze uitspraken uiteraard. Daarna in de vorm van mijn zelfvertrouwen, die groter bleek dan gewenst en waarover ik uitgleed als een bokkig reetje over een bevroren plas.
Ik vind het af en toe behoorlijk lastig om Lies te zijn. Uitspraken als 'het pad naar het doel is een doel an Sich' transformeren mij direct tot Hartenkoningin, waardoor waakzaamheid geboden is. Die überpositieve houding kan me gestolen worden en mij in Jomanda-jurk daar zit werkelijk niemand op te wachten. Het zijn zeldzame momenten, dat dan weer wel en gelukkig changeren mijn vrienden en ik makkelijk in de Gekke Hoedenmaker en Maartse Haas waardoor een non-dag in the end een ja-dag wordt.
Uiteindelijk zal ik de weg terug vinden uit deze extraordinaire maatschappij. Het moment dat ik wederom tot de werkenden behoor ligt om de hoek te wachten. Tot die tijd moet u het me maar niet kwalijk nemen, als ik af en toe achter een wit konijn aan spurt. Op weg naar een nieuw avontuur; op weg naar een prachtige mooie dag.
Sinds januari 2011 ben ik werkzoekende, werkeloos, in-between-jobs of hoe je het ook wilt noemen en daardoor verzeild geraakt in de malle molen van baan zoekerij en sollicitatie-perikelen. Het is een ware achtbaan dwars door Alice haar Wonderland. In die wonderbaarlijke kosmos flaneer ik als volleerd Liesje compleet met rode high-heels van de ene verwondering naar de andere.
Zo was daar het moment waarop ik via email kon lezen "dat aanstaande vrijdag de 2e ronde gesprekken met de kandidaten plaats vindt", terwijl ik nog zat te wachten op een reactie of ik door was naar de 1e ronde. Aii.. zorgvuldigheid wordt ernstig onderschat.
Tweedle-Dum en Tweedle-Dee zijn al die reacties gericht aan de heer Buter, mevrouw Butter, de heer Mevrouw of mevrouw De Heer. Hetzelfde geldt voor de vacatures die nog steeds online staan, terwijl de functie al is ingevuld en natuurlijk al die vacatures die alles behalve kans op een baan waren, want ze zochten een vrijwilliger. HRM wordt ernstig onderschat. Ondertussen stiefel ik door, verschiet af en toe van kleur, probeer de zonnige kant van deze momenten te grijpen en vooral om niet te verdrinken in mijn eigen tranen want die deurknop ben ik al voorbij.
Gaandeweg dit pad kom ik een aantal keren de kolderkat tegen. Eerst in de gedaante van een oude werkgever, die mij zonder blikken of blozen verhindert in het krijgen van een nieuwe baan, omgeven door mistige flarden van officieuze uitspraken uiteraard. Daarna in de vorm van mijn zelfvertrouwen, die groter bleek dan gewenst en waarover ik uitgleed als een bokkig reetje over een bevroren plas.
Ik vind het af en toe behoorlijk lastig om Lies te zijn. Uitspraken als 'het pad naar het doel is een doel an Sich' transformeren mij direct tot Hartenkoningin, waardoor waakzaamheid geboden is. Die überpositieve houding kan me gestolen worden en mij in Jomanda-jurk daar zit werkelijk niemand op te wachten. Het zijn zeldzame momenten, dat dan weer wel en gelukkig changeren mijn vrienden en ik makkelijk in de Gekke Hoedenmaker en Maartse Haas waardoor een non-dag in the end een ja-dag wordt.
Uiteindelijk zal ik de weg terug vinden uit deze extraordinaire maatschappij. Het moment dat ik wederom tot de werkenden behoor ligt om de hoek te wachten. Tot die tijd moet u het me maar niet kwalijk nemen, als ik af en toe achter een wit konijn aan spurt. Op weg naar een nieuw avontuur; op weg naar een prachtige mooie dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten