Een paar jaar geleden kreeg ik een telefoontje van een meneer met een hele vriendelijke stem.' Of het gelegen kwam dat..' en mede door zijn aimabele houding, kwam het absoluut uit en verloor ik mezelf vervolgens in allerlei gedachtes over 'hoe fijn het is om een prettig persoon aan de andere kant van de lijn te horen'. Zijn boodschap drong daardoor niet tot mijn bewustzijn door, terwijl mijn onderbewuste al juichend en wel door de kamer joepte.
Ik had mij toch opgegeven voor het programma, hoorde ik hem op een gegeven moment zeggen? Oh ja, nee absoluut, was mijn overenthousiaste reactie, onderwijl de boodschap ruimte gevend tot me door te dringen. IK was geselecteerd voor de voorrondes van Expeditie Robinson! Wat geweldig, te gek & wow stamelend heb ik opgehangen en toen.. door de kamer gedanst en gesprongen en gelijk mijn liefstezus gebeld. En toen kwam de grote dag.. en daarover heb ik destijds ook een blog geschreven.
"Dames en heren, heel even stilte graag"
Het geroezemoes in de lobby verstomd en iedereen kijkt verwachtingsvol naar de man die midden in de hal op een stoel is geklommen.
"Expeditie Robinson is begonnen!"
Een donderend gejuich breekt los. Duizenden mensen schreeuwen klappen joelen gillen krijsen & springen op en neer. Ik ook, want wat is dit geweldig; het gaat echt beginnen!
Het is zondag 16 maart.
Samen met ruim 1000 mensen sta ik in een bom- en bomvolle hotellobby. Zenuwen gieren door mijn keel en ik zie wat wit om de neus. Waar ik ook kijk, ik zie survival broeken, wandelschoenen of -sandalen, sneldrogende licht van gewicht & ademende kaki shirts en petjes. De persoon die me in de spiegel aanstaart draagt echter sexy rode laarsjes met stiletto-hak onder een strak zittende spijkerbroek (want daar krijg je lekkere billen door). Stylisch verantwoord zeg maar. Het geeft me een sexy-stoere-moordwijf-look. Althans.. dat was het idee, maar op dit moment ben ik dat tutje tussen de echte Robinsons.
"Deelnemers pak je spullen en ga naar buiten. Er staan bussen op jullie te wachten die je naar het zwembad brengen."
Zwembad? Wat? Het zal toch niet waar zijn! Waarom wist ik dit niet? En pak je spullen? Welke spullen! Ik ren naar de man op de stoel.
"Eh.. even een vraag."
"Ja?"
"Ik wist hier niet van en heb dus ook geen badpak of bikini bij me."
"Oh? We hebben iedereen nog gemaild gisteren en je checkt toch zeker je mail iedere dag?"
"Nou ik was hier in het hotel en mijn laptop deed het in ene niet meer en toen.."
Verveeld onderbreekt hij me.
"Voor de vergeters hebben we altijd reservespullen bij ons. Wat heb je voor maat? Zo te zien een 44-46. Een moment"
En hij loopt weg.
Nou ja zeg! Boos & beledigd sta ik daar. Maatje 44-46? Wat een eikel!
Ik laat me niet gek maken, schud al mijn frustratie van me af en loop naar buiten. Wat een ongelofelijk **&^&%^. Zwemmen kan ik als de beste dus waar maak ik me druk over. Dit is uiteindelijk afzien. Stel ik zit bij de laatste en beland op het eiland, dan moet ik ook afzien.
Na een minuut of twintig zijn we bij het Nationaal Zwemcentrum de Tongelreep.
"Mensen we zijn er. Voor jullie naar binnen gaan hebben we nog een verrassing. Het EK Zwemmen vindt hier ook plaats en speciaal voor Expeditie Robinson zijn de zwemmers, de pers en het publiek aanwezig om jullie aan te moedigen."
Weer gejoel en gebrul terwijl we de bus uitstappen.
Ik schiet de stoelman aan.
"Had jij nog een bikini voor mij?"
"Ja ja, rustig aan nou maar, geen paniek. Ga je maar vast omkleden in kleedruimte vier. Het badpak wordt gebracht."
Ik voel me een kleuter. Hoezo 'geen paniek', ik ben helemaal niet in paniek! Ik ben zenuwachtig!. Bah. Nou ja, eerst maar eens op zoek naar die kleedruimte.
Kleedruimte 4 is onderverdeeld in allemaal privé hokjes met aan weerszijde deurtjes. Aan de ene kant ga je naar binnen, deurtje op slot en aan de andere kant in badpak of bikini naar buiten naar het zwembad. Ik kleed me uit en sta in mijn nakie te wachten.
KLOPKLOPKLOP
"Nummer 105, jij bent aan de beurt!"
Ik schrik me dood. Waar is mijn bikini?
"Volgens mij gaat er iets mis, want ik zou nog een badpak krijgen."
"We hebben niet de hele dag de tijd. Wacht maar, ik doe de deur open en loop met je mee."
"NEE! Ik ben naakt." schreeuw ik en grijp in paniek mijn schoenen.
KLOPKLOPKLOP
Ik open mijn ogen.
"Goedemorgen, roomservice. Uw ontbijt is er."
Het is zondag 16 maart.
Met 25 anderen zit ik in een zaal naast de hotellobby. De Robinson-crew vraagt ons vriendelijk een vragenlijst in te vullen. En als we klaar zijn, kunnen we in een andere ruimte wachten tot we geroepen worden voor het vervolg; een gesprek.
VRAAG 10: Wat is je grootste angst?
Ik lach hardop. Zal ik? Nee toch maar niet.. GROTE SPINNEN vul ik in.
Helaas ben ik niet doorgedrongen tot het eiland en misschien maar beter ook. Het doet rare dingen met een mens, afgesloten van de wereld met vreemden die vanaf dag 1 met psychologische spelletjes beginnen. Wie weet wat dat allemaal met me gedaan had.
Maar oh oh oh, wat voelde ik me toen een moordwijf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten