In de nacht van zaterdag op zondag, 30 januari 2005, overleed mijn vader, toch nog 'in ene'.. zonder waarschuwing. De dood komt altijd onverwacht, hoe zeer hij ook welkom kan zijn.
Nog geen uur later zaten mijn liefstezus en ik, samen met mijn kanjer van een mamma aan de whiskey/ cognac/ Jägermeister en brachten een toost uit op mijn vader. Op zijn leven en op zijn manier.. zo vertelde we ook haar, mw. C. de begrafenisondernemer, die ons meest welwillend door die nare rare nacht loodste.
En toen kwam de slappe lach, ook al zo onverwacht, borrelend vanuit het diepste van ons zijn. Die slappe lach, waarbij je geen geluid meer produceert en er alleen nog maar tranen over je wangen stromen. Die lach die uiteindelijk pijn doet. In je buik, je hoofd, je hart. De bekwaamheid van mw. C. bleek toen: zonder oordeel, zonder wat dan ook liet ze ons dat moment beleven. De kracht van de professional is highly underrated.
Ik mag graag geloven, dat het idee op dat moment geboren is. Dat liefstezus, mamma en ik unaniem het besluit namen: na de crematie geven wij een borrel. En zo gebeurde het dat mijn liefstezus en ik na afloop in de ontvangstkamer persoonlijk alle gasten hebben uitgenodigd om samen met ons een glas te heffen bij ons thuis.
Twee jaar later zaten mijn liefstezus en ik aan het sterfbed van onze mamma o.a. te bespreken welke muziek er gedraaid moest worden en.. zo drukte ze op ons hart "ER KOMT EEN BORREL! DAT MOET!" en uiteraard vonden wij dat ook. Mw. C. was er weer bij en dit keer nam zij het voortouw en nodigde na afloop van de uitvaartceremonie alle aanwezigen uit om met ons mee naar huis te gaan.
Kun je zeggen dat een uitvaart een succes was? Toen de eerste schaamte echter bij de mensen was weg geklonken, kwamen de prachtigste verhalen los. Verhalen waarmee mijn ouders op de mooiste manier herdacht herinnerd en geëerd werden. Er is gedanst op hen, iemand droeg spontaan een gedicht voor, er is gelachen gepraat gehuild en er is getoost. Op hen.
Dat wil ik ook en daarom komt er, naast prachtige klassieke muziek (bv. van Saint Saens), indrukwekkende filmmuziek en het requiem van <..>, absoluut muziek waarop je je buurman/ -vrouw vastpakt en door de ruimte zwiert.
Mijn eerbetoon aan het grote genieten, aan het leven
Mooi geschreven Boendertje, en een kippevel stuk muziek! (ik denk dat ik m ga jatten ;)
BeantwoordenVerwijderenIk ben erg vóór de BORREL. Als bourgondisch branbantse ken ik het haast niet anders. Bij ons geen schaamte, maar een drankgelag waar je U tegen zegt. Waarbij er gelachen wordt, gehuild, geproost en getroost. Om het leven dat er was, om het leven wat er doorgaat.
En zo hoort het wat mij betreft! #ikstemvoor
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen(in de herhaling ;0)
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk.. had ik van jou niet anders verwacht als Bourgondische Brabantse! En eens, alhoewel ik het haast nooit zeg "zo als het hoort"!!
Beter goed jatten dan slecht zelf verzinnen ;-) .. so be my guest!
Ik heb mij ooit op een uitvaart in west friesland erg onpopulair gemaakt door te vragen hoe laat de bar open ging. Gelijk in ongenade gevallen bij oma van vriendje.. Toen was ik nog een naief meisje die geen idee had dat het ook ooit anders ging. Koffie&cake had ik nog nooit meegemaakt; ik dacht dat dat het voorafje was...
BeantwoordenVerwijderenHAhahahahahahah.. jaja.. nou zelfs in het Sjoen Limburg Land vond "men" het vreemd te gaan borrelen, alhoewel dat in minder dan een oogknippertje verdwenen was, realiseer ik me nu ;-)
BeantwoordenVerwijderenAch liever niet populair maar wel jezelf, dan sociaal wenselijk gedrag vertonen en ondertussen jezelf verliezen!