A SONG THAT NO ONE WOULD EXPECT ME TO LOVE
Geloof ik nog steeds dat ik zo onvoorspelbaar als de dood ben.. ik geloof daarnaast ook dat ik meest bijzondere indruk op deze wereld achter ga laten. Om maar eens wat te noemen.
Buiten dat geloof ik dat ik nog heel erg veel ga reizen. Dat ik ooit een boek schrijf; foto’s en schilderijen ga verkopen; mijn voordeur verf voordat ik vertrek; begin mei en een andere baan en een andere auto en een fototoestel heb (want hoe maak ik anders die foto’s die ik ga verkopen?) en geloof ik ook in.. Jou en Mij – Boudewijn de Groot
Tijd om op de rem te trappen, voordat ik zo meteen tot de onomstotelijke conclusie moet gaan komen, dat ik wel eens ontzettend voorspelbaar zou kunnen zijn! “It’s elementary my dear Watson” .. big oiii
Waarmee kan ik u als lezer verrassen? Wat tover ik uit mijn muziekpet om een ‘NEE?!?’ te krijgen, of die opgetrokken wenkbrauw als teken van opperste verbazing? Misschien als ik dit zou kiezen. Oh my.. wat een verschrikking, nog steeds hoofdpijn.
Bijna.. bijna koos ik Nederlandstalig, simpelweg omdat ik het refrein (niet de woorden, maar de melodie) al sinds ik het de eerste keer hoorde, meefluit neurie en zing. En de waarheid mag gezegd, ze zingen lekker deze boys en ik vind ze erg grappig sinds ik ze bij The Voice heb gezien.
Ik steven af op een uitzonderlijk clouloos plus lang verhaal en daarom, dames en heren, ga ik nog even door. U verrassen met een nummer zal er niet inzitten, maar misschien verras ik u wel met mijn bekentenis dat ik niet van tunnels en krappe ruimtes houd. Al sinds ik als kind zo’n verrekijker met van die diaplaatjes kreeg, daardoor keek en een mijnwerker op zijn rug liggend in een te krappe tunnel aan het plafond zag timmeren, vervolgens ’s nachts bevangen werd door een paniekaanval weet ik dat ik nooit zal gaan schitteren als speleoloog.
In 2001 ging ik voor het eerst naar Toscane om er tot over mijn oren verliefd op te worden. De tocht erheen was op zich al een reis om nooit te vergeten. Scheurend over Die Deutsche Autobahn, waardoor we te snel ongemerkt Zwitserland in jakkerden waar snelheid wel een maximum kent, maar een boete helaas niet. Om voor de Gotthard te stranden, waar ik een uur filetijd kreeg om te beslissen. Uiteindelijk kwam, zag en overwon ik 15 kilometer door de berg met knikkende knieën en zweet op mijn rug maar ook met mijn kin omhoog en neus in de lucht.
Where do I go now?
Geloof ik nog steeds dat ik zo onvoorspelbaar als de dood ben.. ik geloof daarnaast ook dat ik meest bijzondere indruk op deze wereld achter ga laten. Om maar eens wat te noemen.
Buiten dat geloof ik dat ik nog heel erg veel ga reizen. Dat ik ooit een boek schrijf; foto’s en schilderijen ga verkopen; mijn voordeur verf voordat ik vertrek; begin mei en een andere baan en een andere auto en een fototoestel heb (want hoe maak ik anders die foto’s die ik ga verkopen?) en geloof ik ook in.. Jou en Mij – Boudewijn de Groot
Tijd om op de rem te trappen, voordat ik zo meteen tot de onomstotelijke conclusie moet gaan komen, dat ik wel eens ontzettend voorspelbaar zou kunnen zijn! “It’s elementary my dear Watson” .. big oiii
Waarmee kan ik u als lezer verrassen? Wat tover ik uit mijn muziekpet om een ‘NEE?!?’ te krijgen, of die opgetrokken wenkbrauw als teken van opperste verbazing? Misschien als ik dit zou kiezen. Oh my.. wat een verschrikking, nog steeds hoofdpijn.
Bijna.. bijna koos ik Nederlandstalig, simpelweg omdat ik het refrein (niet de woorden, maar de melodie) al sinds ik het de eerste keer hoorde, meefluit neurie en zing. En de waarheid mag gezegd, ze zingen lekker deze boys en ik vind ze erg grappig sinds ik ze bij The Voice heb gezien.
Ik steven af op een uitzonderlijk clouloos plus lang verhaal en daarom, dames en heren, ga ik nog even door. U verrassen met een nummer zal er niet inzitten, maar misschien verras ik u wel met mijn bekentenis dat ik niet van tunnels en krappe ruimtes houd. Al sinds ik als kind zo’n verrekijker met van die diaplaatjes kreeg, daardoor keek en een mijnwerker op zijn rug liggend in een te krappe tunnel aan het plafond zag timmeren, vervolgens ’s nachts bevangen werd door een paniekaanval weet ik dat ik nooit zal gaan schitteren als speleoloog.
In 2001 ging ik voor het eerst naar Toscane om er tot over mijn oren verliefd op te worden. De tocht erheen was op zich al een reis om nooit te vergeten. Scheurend over Die Deutsche Autobahn, waardoor we te snel ongemerkt Zwitserland in jakkerden waar snelheid wel een maximum kent, maar een boete helaas niet. Om voor de Gotthard te stranden, waar ik een uur filetijd kreeg om te beslissen. Uiteindelijk kwam, zag en overwon ik 15 kilometer door de berg met knikkende knieën en zweet op mijn rug maar ook met mijn kin omhoog en neus in de lucht.
Where do I go now?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten