Vragende voornaamwoorden, ook wel vraagwoorden genoemd, laten zich makkelijkst onthouden via een wiskundig woordgrapje; 5w + 1h . Onthoud wie/ wat/ waar/ wanneer/ waarom en hoe en de nieuwsgierige journalist-to-be is klaar om het een of ander te schrijven over in zijn ogen interessant onderwerp of gebeurtenis.
Het is wat kort door de bocht en uiteraard uiteindelijk ook een beginsel dat mag en kan worden losgelaten. Net als met autorijden, waar een ieder leert dat je alvorens links af te slaan eerst in binnenspiegel dan in buitenspiegel en als laatste over je linkerschouder gluurt, vervolgens het kniplichthendeltje een tik naar beneden geeft en als laatste daadwerkelijk linksaf slaat. Wie doet dat na het behalen van het 'roze papiertje' nog?
Terug naar de 5 w's. Ik ben een typische waarom-vrager. De andere vind ik zeker boeiend, maar waarom heeft mijn absolute voorkeur. Mijn hele leven al, vanuit pure nieuwsgierigheid geboren. Het is niet altijd handig heb ik jammer genoeg aan den lijve mogen ondervinden, maar schouderophalend zie ik dat dan maar (weer) als 'leermoment' :D.
Het waarom-moment is voor mij een gelegenheid om alles uit mijn handen te laten vallen, me terug te trekken uit de dagelijkse bezigheden en me onder te dompelen in dagdromerijen en andere escapistische uitingen. In die volkomen absurde toestand van wazige blik, komen de mooiste ideeën opzetten, inhoudelijkste inzichten over mijn gedrag tot me & bouw ik mijn energielevel op.
Hoe dit alles past bij dat lied van mijn favo album? GEEN idee :DDD.. ik kan ook niet uitleggen waarom (jazeker) ik via een theedoek in 3 seconden naar een trein kan bedenken. Het brein is de grootste grappenmaker die er bestaat, soms vaag, soms troebel maar altijd in voor een niet voorziene wending.
Toen ik 10/ 11 was hoorde ik voor het eerst Simon & Garfunkel met Bridge over troubled water. Ik was verkocht en voor mijn eerst volgende verjaardag kreeg ik de cd The Concert in Central Park. Oh oh oh.. wat heb ik die cd uit ten treure gedraaid. Tekstboekje op mijn schoot en mee kwinkeleren maar. Als toen X-idol-zoekt-popstar-factor op tv was geweest had ik het wel geweten!
Deze idolate houding nam bijna groteske vormen aan totdat we op vakantie gingen naar Denia. Daar in die Spaanse kustplaats kwam abrupt een einde aan mijn verafgoding. Mijn ouders, of beter gezegd mijn vader, nooit te beroerd om met iedereen een praatje te maken, legde het aan met onze vakantie buurman en -vrouw. Van het een kwam het spreekwoordelijke ander en op een avond zaten wij gezellig met z'n allen in een restaurant. Niets aan de hand totdat mijn buurvrouw mij aansprak met "Jij bent een grote fan van Simon & Garfunkel hè? Ik hoor je de hele dag meezingen. Leuk joh!".
Ik, schuchtere purper kleurende op weg naar puber kind, stamelde iets van 'ja, goh' en toen.. toen.. die gruwelijke scène voltrekt zich nog steeds in slowmotion voor mijn ogen, vroeg zij een gitaar en haalde het in haar hoofd daar ten overstaan van heel uitetend Denia speciaal voor mij een optreden van 'Bridge over' op te voeren.. "Zing je met me mee?"
And I stepped outside to smoke myself a "J"..
Het is wat kort door de bocht en uiteraard uiteindelijk ook een beginsel dat mag en kan worden losgelaten. Net als met autorijden, waar een ieder leert dat je alvorens links af te slaan eerst in binnenspiegel dan in buitenspiegel en als laatste over je linkerschouder gluurt, vervolgens het kniplichthendeltje een tik naar beneden geeft en als laatste daadwerkelijk linksaf slaat. Wie doet dat na het behalen van het 'roze papiertje' nog?
Terug naar de 5 w's. Ik ben een typische waarom-vrager. De andere vind ik zeker boeiend, maar waarom heeft mijn absolute voorkeur. Mijn hele leven al, vanuit pure nieuwsgierigheid geboren. Het is niet altijd handig heb ik jammer genoeg aan den lijve mogen ondervinden, maar schouderophalend zie ik dat dan maar (weer) als 'leermoment' :D.
Het waarom-moment is voor mij een gelegenheid om alles uit mijn handen te laten vallen, me terug te trekken uit de dagelijkse bezigheden en me onder te dompelen in dagdromerijen en andere escapistische uitingen. In die volkomen absurde toestand van wazige blik, komen de mooiste ideeën opzetten, inhoudelijkste inzichten over mijn gedrag tot me & bouw ik mijn energielevel op.
Hoe dit alles past bij dat lied van mijn favo album? GEEN idee :DDD.. ik kan ook niet uitleggen waarom (jazeker) ik via een theedoek in 3 seconden naar een trein kan bedenken. Het brein is de grootste grappenmaker die er bestaat, soms vaag, soms troebel maar altijd in voor een niet voorziene wending.
Toen ik 10/ 11 was hoorde ik voor het eerst Simon & Garfunkel met Bridge over troubled water. Ik was verkocht en voor mijn eerst volgende verjaardag kreeg ik de cd The Concert in Central Park. Oh oh oh.. wat heb ik die cd uit ten treure gedraaid. Tekstboekje op mijn schoot en mee kwinkeleren maar. Als toen X-idol-zoekt-popstar-factor op tv was geweest had ik het wel geweten!
Deze idolate houding nam bijna groteske vormen aan totdat we op vakantie gingen naar Denia. Daar in die Spaanse kustplaats kwam abrupt een einde aan mijn verafgoding. Mijn ouders, of beter gezegd mijn vader, nooit te beroerd om met iedereen een praatje te maken, legde het aan met onze vakantie buurman en -vrouw. Van het een kwam het spreekwoordelijke ander en op een avond zaten wij gezellig met z'n allen in een restaurant. Niets aan de hand totdat mijn buurvrouw mij aansprak met "Jij bent een grote fan van Simon & Garfunkel hè? Ik hoor je de hele dag meezingen. Leuk joh!".
Ik, schuchtere purper kleurende op weg naar puber kind, stamelde iets van 'ja, goh' en toen.. toen.. die gruwelijke scène voltrekt zich nog steeds in slowmotion voor mijn ogen, vroeg zij een gitaar en haalde het in haar hoofd daar ten overstaan van heel uitetend Denia speciaal voor mij een optreden van 'Bridge over' op te voeren.. "Zing je met me mee?"
And I stepped outside to smoke myself a "J"..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten